Zabobonnik

Zabobonnik jest adaptacją komedii J. A. Romagnesiego Le superstitieux, która zachowując układ francuskiego oryginału, wypełniona została antysarmacką treścią. Dzięki temu stała się zrozumiała dla polskiej publiczności i użyteczna dla polityki władcy. Kiedy w marcu 1780 r. Zabłocki ukończył komedię i za pośrednictwem A. Naruszewicza, przesłał jej rękopis królowi, Stanisław August uhonorował go medalem Merentibus. Ogłoszony drukiem na początku 1781 r. Zabobonnik został wystawiony 4 IV tego samego roku. W dziejach teatru stanisławowskiego stanowił początek zupełnie nowej tradycji, ponieważ po Synu marnotrawnym Voltaire’a (w tłumaczeniu Trembeckiego) był drugą napisaną wierszem sztuką. Warszawską publiczność ujął przede wszystkim wartką akcją oraz dowcipem sytuacyjnym i językowym. Główny bohater, Anzelm, wierzy w przepowiednie i od wmawiania zabobonnemu starcowi choroby i przewidywania jego rychłej śmierci na podstawie różnorodnych znaków rozpoczyna się akcja komedii. Bohaterowie chcą nakłonić apodyktycznego ojca do akceptacji zawartego potajemnie małżeństwa syna z nieposiadającą zbyt wielkiego posagu panną, wszystko zaczyna jednak zmierzać w nieco nieprzewidzianym kierunku…